Ons steentje bijdragen

Vandaag was het heel erg warm. Doordat er ook bijna geen wind stond, voelde het wel als 40 graden! Doordat er gister een vrachtwagen gestrand was met de stenen, werd ons verteld dat vanmiddag de stenen zouden arriveren. Er zou vanmorgen dus wat minder werk zijn op de bouw. Onze tolk nodigde ons uit om naar een soort slotfeest en diploma-uitreiking te komen op haar school. Een deel van de groep, waaronder Jeffrey, is vanmorgen daar dus heen geweest, terwijl de anderen, waaronder Ron, gingen bouwen.

Jeffrey vertelt jullie over het feest op de school
We vertrokken vanmorgen lopend naar de school, omdat er niemand was die ons op zou pikken, dachten we. Onderweg kwamen we al snel Victor tegen die ons een lift gaf naar de school. Toen we daar aankwamen, liepen we over een lang pad richting de school. We voelden ons echt aangekeken door de mensen die langs het pad op bankjes zaten. Aan het eind van het pad was een plein. Daar stonden allemaal leerlingen, maar onze tolk Vlada was nergens te bekennen. Gelukkig kwam ze na een tijdje naar buiten. Ze vroeg of we de school wilden zien. De school ziet er echt heel anders uit dan een Nederlandse school. De kinderen daar zijn van 7 tot 19 jaar oud: het is een basisschool en middelbare school in een. Ze hadden allemaal heel nette kleren aan. Vlada liet ons haar klas zien. We moesten door een grote ijzeren deur, wat wel een beetje op een celdeur in de gevangenis leek. We spraken haar docent en die heeft 8 jaar lang dezelfde klas onder haar hoeden. De docent vond het heel leuk dat wij er waren, maar ze kon geen woord engels. De klas was heel ouderwets ingericht. Achterin stond een grote boekenkast vol met boeken. Vooraan stond een groot bureau en er hing een krijtbord. De tafels van de leerlingen waren ouderwetse tafels die wij kennen uit de jaren ’60 (inclusief inktpothouders) opgesteld in rijen. In het klaslokaal en in de rest van de school stonden overal geranium bloemen. Toen we weer naar beneden liepen, merkten we dat de trap helemaal versleten was. Na deze rondleiding moesten we buiten gaan staan. Er kwamen allemaal kinderen en ouders in een soort rechthoek staan rondom de rode loper. De eindejaars kwamen naar buiten met rode linten om. Er werd geklapt, er was muziek en er waren heel veel toespraken en emoties. Zelfs de politieagent van het dorp hield een toespraak. Ik vond het een leuke ochtend.

Ron vertelt over de ochtend op de bouwplek
Het verbaasde me dat ze al zo’n end opgeschoten waren. Blijkbaar hadden ze gisteravond nog beton gestort. Toen we aankwamen was Victor bovenop het dak bezig met twee jonge jongens, hooguit een jaar of 11. Ze waren heel mager. De twee jongens bleven ons helpen met het werk op het dak. Ze haalden emmers van twintig kilo cement met een touw en een haak omhoog. Daar hadden wij twee mensen voor nodig. Op dezelfde manier haalden ze de stenen van 30 kilo omhoog. Ik verbaasde me over de kracht en inzet van deze kleine jongens. Een van hen heet Sacha. Hij voelt een beetje als mijn pleegzoon. Hij is altijd bij mij in de buurt. We leerden de kinderen tot 3 tellen, zodat ze 1..2…3 de emmer konden laten vallen naar beneden waar deze weer werd gevangen door een ander van onze groep. Sacha leerde ons ook tot 3 in het Russisch tellen, maar ik moet morgen nog eens vragen hoe dat gaat. In met Moldavisch weet ik nog wel: Un, deux, tres. Dat lijkt op Frans. Ze waren onvermoeibaar. Toen wij weg gingen voor de lunch, bleven zij werken en toen we terug kwamen, waren ze nog steeds aan het werk.

In de middag splitsten we ons team op in twee groepen: een ging aan de slag met de kinderen en de andere groep ging verder met bouwen. Een aantal kinderen, waaronder Sacha, hielpen mee bij de bouw. We hebben voornamelijk voorbereidend werk gedaan. Er was een vrachtwagen gekomen met wat stenen en grind. De stenen hebben we naar boven gebracht. Morgen is het plan om in de middag niet te gaan bouwen, maar ’s avonds na het eten verder te gaan. Het was echt zo warm! Ondertussen knutstelden de kinderen fotolijstjes en mandela’s. Toen zij klaar waren, speelden ze nog een hele tijd rond de bouwplaats. Eerst rustig en gezellig met ook mensen van ons team. Maar na een tijdje werd het heel wild en werd er met water en ook stenen gegooid. Wij trokken ons terug en keken verbaasd toe hoe de kinderen elkaar sloegen en schopten en vooral niet luisterden naar de begeleiders. De kinderen zijn heel rauw. We zien dat ze thuis geen normen en waarden aangeleerd krijgen. Er is misschien ook niet veel aandacht en liefde thuis. Het is mooi dat Victor dit wel aan de kinderen kan geven en hen kan laten zien wat liefde en liefdevol met elkaar omgaan inhoudt. Wij zijn blij dat wij deze dagen ons steentje hier (letterlijk en figuurlijk) aan mogen bijdragen.