Een regendruppel op uitgedroogde aarde
Door: Hein en Christien
Blijf op de hoogte en volg Manege
06 Juni 2018 | Moldavië, Crasnoarmeiscoe
Terwijl het begint te onweren en het vuur voor de BBQ van de laatste avond vervelend begint te roken door de heftige regenval, maken Hein en ik de balans op. Een tweede reis naar dit land met kwetsbare mensen is een intense onderneming, waar veel verschillende ervaringen uit voortkomen. Het is moeilijk te pakken met een paar woorden, maar raakt voor ons steeds weer aan de vraag: Waarom doen we toch zoveel moeite? Is het niet een druppel op de bekende gloeiende plaat? En zijn we niet knotsgek: Er is een uittocht van Moldaven naar Europa om met euro’s terug te keren naar het eigen land, terwijl wij geld wegbrengen, met lege zakken terug komen uit Moldavië en bovendien veel spierpijn en vermoeidheid hebben ervaren.
En toch:
We zien dat onze deelnemers gegroeid zijn door de ervaringen hier in dit rare land: het jezelf tegen komen op een totaal andere manier en het delen vriendschap, verandert een mens.
En daarbij kunnen we ervaren dat werkelijk de contacten met de mensen van hier dieper zijn geworden. Wij voelen ons veel meer verbonden met de mensen van hier. We voelen ons zelf ook meer gezien en herkennen in elkaar de idealen, het geloof en de hoop op een betere wereld. Door ook het elke dag te wandelen, heen en terug naar de bouwplek, langs het huisje van de herders en de ganzenhoedster, de arme en minder arme mensen, over de hobbelige zandwegen en de groet “hello!!” van een gebruinde landwerker, zorgen ervoor dat we gewoon meer een deel zijn geworden van het land.
De rouwe, onopgevoede straatkinderen lijken nu echt veel meer affiniteit met ons te hebben.
We ervaren zoveel dankbaarheid van het team hier, dat toch een eenzame strijd voert tegen armoede en hopeloze situaties.
En tot slot zijn er kostbare nieuwe contacten. Toen we gisteravond hadden gepland dit blog af te schrijven, werden we nog uitgenodigd door de burgemeester, om met hem mee te rijden naar het gemeentehuis, voor een privérondleiding en een gesprek. "Volgend jaar meer tijd samen", zei hij hoopvol.
We ervaren dat het slechtste wat je in het leven kan doen is om verlamd en apathisch toe te kijken met het idee dat niets er toe doet en cynisch te zijn over de ellende in deze werel.
We zijn in een hele korte tijd toch echt als vreemdelingen opgenomen in deze dorpsgemeenschap. Behalve dat we begroet worden geven mensen ook ons echt hulp en vertellen ze dat ze geraakt zijn door het idee dat we beiden zaaien en als de handen van de zaaier mogen zijn in onze eigen omgeving. En dat wensen we elkaar toe: een mooie groei van wonderlijk leven in liefde en verbondenheid.
En toch:
We zien dat onze deelnemers gegroeid zijn door de ervaringen hier in dit rare land: het jezelf tegen komen op een totaal andere manier en het delen vriendschap, verandert een mens.
En daarbij kunnen we ervaren dat werkelijk de contacten met de mensen van hier dieper zijn geworden. Wij voelen ons veel meer verbonden met de mensen van hier. We voelen ons zelf ook meer gezien en herkennen in elkaar de idealen, het geloof en de hoop op een betere wereld. Door ook het elke dag te wandelen, heen en terug naar de bouwplek, langs het huisje van de herders en de ganzenhoedster, de arme en minder arme mensen, over de hobbelige zandwegen en de groet “hello!!” van een gebruinde landwerker, zorgen ervoor dat we gewoon meer een deel zijn geworden van het land.
De rouwe, onopgevoede straatkinderen lijken nu echt veel meer affiniteit met ons te hebben.
We ervaren zoveel dankbaarheid van het team hier, dat toch een eenzame strijd voert tegen armoede en hopeloze situaties.
En tot slot zijn er kostbare nieuwe contacten. Toen we gisteravond hadden gepland dit blog af te schrijven, werden we nog uitgenodigd door de burgemeester, om met hem mee te rijden naar het gemeentehuis, voor een privérondleiding en een gesprek. "Volgend jaar meer tijd samen", zei hij hoopvol.
We ervaren dat het slechtste wat je in het leven kan doen is om verlamd en apathisch toe te kijken met het idee dat niets er toe doet en cynisch te zijn over de ellende in deze werel.
We zijn in een hele korte tijd toch echt als vreemdelingen opgenomen in deze dorpsgemeenschap. Behalve dat we begroet worden geven mensen ook ons echt hulp en vertellen ze dat ze geraakt zijn door het idee dat we beiden zaaien en als de handen van de zaaier mogen zijn in onze eigen omgeving. En dat wensen we elkaar toe: een mooie groei van wonderlijk leven in liefde en verbondenheid.
-
06 Juni 2018 - 06:31
Dimke:
Hoi lieve ouders,
ben trots op jullie (allemaal)!
Kijk er naar uit om jullie verhalen te horen.
Fijne terug reis en tot snel!
liefs,
Dimke
-
06 Juni 2018 - 06:52
Irma Van Der Veen:
Wat hebben jullie dit mooi verwoord.
En wat een belevenis om daar toch iets moois op te bouwen, al gaat dit niet altijd naar jullie wens.
En wat zijn jullie allemaal kanjers zeg.
Met dit project hebben jullie veel geleerd en gedaan.
En waren jullie met elkaar een top team.
Tot vanavond allemaal, en voor Naomi, ik kan niet wachten om jou te omarmen en te knuffelen.
Liefs van Wout en Mama XX -
06 Juni 2018 - 06:53
Irma Van Der Veen:
Wat hebben jullie dit mooi verwoord.
En wat een belevenis om daar toch iets moois op te bouwen, al gaat dit niet altijd naar jullie wens.
En wat zijn jullie allemaal kanjers zeg.
Met dit project hebben jullie veel geleerd en gedaan.
En waren jullie met elkaar een top team.
Tot vanavond allemaal, en voor Naomi, ik kan niet wachten om jou te omarmen en te knuffelen.
Liefs van Wout en Mama XX -
06 Juni 2018 - 07:36
Karin :
wat hebben jullie het vooraf,maar ook nu in Moldavie hard gewerkt.
vaak wordt vergeten wat een werk er achter de schermen vereist,om nu zo n mooie ervaring daar in Moldavie neer te gaan zetten.
Nee....het zal zeker niet perfect zijn geglopen......moet dat dan ,denk ik......hoe dan ook
nu word het waarschijnlijk meer gewaardeerd door vele partijen en er niets mooiers om letterlijk door een gemeenschap te worden opgenomen en de vooruitgang aan velen kanten te mogen zien
namens het thuisfront van Rick......
GOED BEZIG , en WEES TROTS OP WAT IEDEREEN SAMEN BEREIKT HEEFT.
Veilige reis naar huis,met een rugzak vol mooie herrinderingrn,het besef hoe goed wij het hebben,ondanks alle beslommeringen en spierpijn voor een week.
-
06 Juni 2018 - 10:07
Karl Opa Van Kayleigh:
goede reis terug allemaal jullie hebben het weer gedaan
van uit holland knap werk gedaan
kayleigh het zal wel weer wennen zijn als je thuis ben
groetjes opa en oma -
06 Juni 2018 - 10:39
Monique Van Den Anker:
Lieve bouwers, voor straks een goede terugreis en weer warme thuiskomst! XXX -
06 Juni 2018 - 10:53
Berdien:
Lieve allemaal! Wat een mooie laatste blog. Ik ben benieuwd naar alle verhalen over jullie bijzondere reis en harde werk in Moldavië. Tot snel!!
Liefs, Berdien -
06 Juni 2018 - 11:11
Oma Ada :
Goede reis terug
We horen jullie verhalen wel
Inderdaad de wereld is raar verdeeld verschil tussen arm en rijk blijft altijd
Jeffrey tot vanavond -
06 Juni 2018 - 11:22
Ronald:
Wat een mooi stukje wat jullie geschreven hebben... Door je in te zetten voor je medemens, waar dan ook op deze aarde, krijg je zoveel blijdschap terug. En je doet het niet om er zelf beterder van te worden maar om hulp te bieden waar jij het nodig vind. En die ene druppel kan het vat doen vullen tot de rand....en dan is het precies vol.
Een goede reis terug en een behouden aankomst....allen een liefdevolle groet. Ronald. -
07 Juni 2018 - 16:04
Hessel:
Woorden schieten tekort! Prachtig verwoord Christien. Wat ben ik supertrots op jullie allemaal.
Toppers van Hartenhoeve! Wat een werk hebben jullie verzet, wat een bijzondere ontmoetingen, wat een avontuur! Fijn dat jullie met zoveel herinneringen weer veilig zijn thuisgekomen. Welkom terug in Nederland! Ik kijk uit naar de volgende ontmoeting met jullie!
Een hartelijke groet, ook namens het team van Livingstone,
Hessel Loonstra
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
