Doei! Tot volgend jaar
Door: Christien en Jolijn
Blijf op de hoogte en volg Manege
14 September 2017 | Moldavië, Crasnoarmeiscoe
Doei.. tot volgend jaar!
Terwijl we deze blog schrijven vliegen we in een propellervliegtuig boven Moldavië. Weemoedig kijken we nog één keer naar het glooiende landschap met vierkanten huisjes. De kronkelende onverharde wegen langs de maisvelden en door de kleine dorpen. Het water in de blauwe meren vonkelt in de middagzon. Dag mooi Moldavië.
Toen we vanmorgen het dorp Crasnoarmeiscoe uitreden, was het stil in de bus. We zwaaiden nog één keer naar Victor, Luba en alle mensen die de afgelopen twee weken goede vrienden zijn geworden. We staren naar buiten terwijl we heen-en-weer wiegen op de hobbels in de weg. Het is fijn om weer naar huis te gaan, maar wat zullen we de mensen, de kinderen, het leven, het bouwen en het lekkere weer gaan missen! Bijna alle 14 van ons team die nu mee zijn, weten het wel zeker: volgend jaar komen we terug!
Gisteren reden we met Victor door het dorp om nog een paar bijzondere mensen te ontmoeten. Er wonen ongeveer 4000 mensen in het dorp. Ongeveer 50 van hen zijn gehandicapt en afhankelijk van zorg die Victor hen geeft. Hij brengt eten, luiers en kleding. Om dit te kunnen betalen heeft Victor meerder baantjes als chauffeur, bouwvakker en boer. Want de overheid betaalt hier niks.
We ontmoeten een vrouw met een spastische zoon van acht jaar oud. Ze is dankbaar dat wij kleding mee hebben gebracht uit Nederland. Huilend vertelt ze hoe zo graag met andere vrouwen zou willen praten en zingen, maar ze is altijd thuis bij haar zoon. Hij kan nergens anders heen. Het raakt ons. Net zoals de arme kinderen die op blote voetjes ons tegemoet rennen als ze ons zien aankomen. Vieze kapotte kleren (elke dag dragen ze hetzelfde) en smerige handjes. Tijdens ons laatste middag met de kinderen, geven we hen allemaal een cadeautje van spullen die we in Nederland gekregen hebben. We kennen hun namen nu: Sasha, Caterina, Maxim, Diana, Ladou, Maria, Tanja … tot volgend jaar!
We hebben de afgelopen weken gebouwd aan een fundament. Een stevig fundament van stenen en cement, waar we de komende jaren een mooi groot huis op kunnen bouwen voor kinderen en gehandicapten. En een fundament van vertrouwen en vriendschappen, groot en klein, waar we de komende jaren verder mee mogen bouwen en spelen. We nemen afscheid voor nu, maar blijven zeggen: tot volgend jaar!
“We nemen geen afscheid nu”, zegt Victor met tranen in zijn ogen en loopt weg, niet van plan afscheid te nemen. Maar net voordat we in de bus stappen, krijgt toch iedereen een warme knuffel van hem. Met zijn handen zei hij: “Ik ben trots op je Jordy, Julian, Kayleigh, Regina, Dylan, Connie, Jason, Fleur, Karlijn en Jeffrey. Bedankt voor de vriendschap Joost, Jolijn, Hein en Christien”. En wij willen al die mensen bedanken die ons sponsorden met geld en spullen, met goede woorden, een gebedje of de zorg voor onze dieren die we voor twee weken achterlieten.
Terwijl we deze blog schrijven vliegen we in een propellervliegtuig boven Moldavië. Weemoedig kijken we nog één keer naar het glooiende landschap met vierkanten huisjes. De kronkelende onverharde wegen langs de maisvelden en door de kleine dorpen. Het water in de blauwe meren vonkelt in de middagzon. Dag mooi Moldavië.
Toen we vanmorgen het dorp Crasnoarmeiscoe uitreden, was het stil in de bus. We zwaaiden nog één keer naar Victor, Luba en alle mensen die de afgelopen twee weken goede vrienden zijn geworden. We staren naar buiten terwijl we heen-en-weer wiegen op de hobbels in de weg. Het is fijn om weer naar huis te gaan, maar wat zullen we de mensen, de kinderen, het leven, het bouwen en het lekkere weer gaan missen! Bijna alle 14 van ons team die nu mee zijn, weten het wel zeker: volgend jaar komen we terug!
Gisteren reden we met Victor door het dorp om nog een paar bijzondere mensen te ontmoeten. Er wonen ongeveer 4000 mensen in het dorp. Ongeveer 50 van hen zijn gehandicapt en afhankelijk van zorg die Victor hen geeft. Hij brengt eten, luiers en kleding. Om dit te kunnen betalen heeft Victor meerder baantjes als chauffeur, bouwvakker en boer. Want de overheid betaalt hier niks.
We ontmoeten een vrouw met een spastische zoon van acht jaar oud. Ze is dankbaar dat wij kleding mee hebben gebracht uit Nederland. Huilend vertelt ze hoe zo graag met andere vrouwen zou willen praten en zingen, maar ze is altijd thuis bij haar zoon. Hij kan nergens anders heen. Het raakt ons. Net zoals de arme kinderen die op blote voetjes ons tegemoet rennen als ze ons zien aankomen. Vieze kapotte kleren (elke dag dragen ze hetzelfde) en smerige handjes. Tijdens ons laatste middag met de kinderen, geven we hen allemaal een cadeautje van spullen die we in Nederland gekregen hebben. We kennen hun namen nu: Sasha, Caterina, Maxim, Diana, Ladou, Maria, Tanja … tot volgend jaar!
We hebben de afgelopen weken gebouwd aan een fundament. Een stevig fundament van stenen en cement, waar we de komende jaren een mooi groot huis op kunnen bouwen voor kinderen en gehandicapten. En een fundament van vertrouwen en vriendschappen, groot en klein, waar we de komende jaren verder mee mogen bouwen en spelen. We nemen afscheid voor nu, maar blijven zeggen: tot volgend jaar!
“We nemen geen afscheid nu”, zegt Victor met tranen in zijn ogen en loopt weg, niet van plan afscheid te nemen. Maar net voordat we in de bus stappen, krijgt toch iedereen een warme knuffel van hem. Met zijn handen zei hij: “Ik ben trots op je Jordy, Julian, Kayleigh, Regina, Dylan, Connie, Jason, Fleur, Karlijn en Jeffrey. Bedankt voor de vriendschap Joost, Jolijn, Hein en Christien”. En wij willen al die mensen bedanken die ons sponsorden met geld en spullen, met goede woorden, een gebedje of de zorg voor onze dieren die we voor twee weken achterlieten.
-
14 September 2017 - 16:29
Erna:
Mooi wat jullie gedaan hebben en mooie herinneringen, bewaar ze voor altijd in je hart. Ik wens jullie een fijne en veilige tetugreis. Kayleigh ik ben zo trots op je dat je dit hebt gedaan, wat zul je je biggetjes missen. Liefs Erna -
14 September 2017 - 16:46
Opa Van Kayleigh:
het zit er weer op twee weken zijn snel voorbij,en vooral als het goed loopt en mooi weer is,
nu weer lekker naar nederland ook wel weer fijn, alleen zal het weer hier wel anders zijn,
maar dat zijn jullie wel gewend ,kayleigh je heb het goed gedaan dat je mee ging ben trots op jou,
zo kom je nog eens ergens , opa ging toen hij 16 was niet verder als tiel
maar dat is bij jou anders kan je later nog over praten
goede reis allemaal wel thuis
opa karl -
14 September 2017 - 17:59
Catrien Oma Van Kayleigh:
hallo allemaal wat hebben jullie goed werk gedaan maar het zit er weer op terug weer naar het regenachtige weer in nederland maar wat ben ik trots op jullie jullie hebben het toch maar gedaan die mensen daar geholpen en kayleigh die geen varkens vlees meer eet hoelang zal ze dat volhouden maar oma en opa zullen ook wel weer blij zijn dat wij haar in onze armen kan sluiten wat hebben wij jou gemist maar morgen zien wij kayleigh weer oma wens jullie een goede reis terug dikke knuffel voor kayleigh -
15 September 2017 - 08:43
Gonnie :
Wat een bus vol ervaringen brengen jullie mee terug en wat een mooie herinneringen. Zo te horen hebben de kinderen daar ook van jullie genoten. Ik ben trots op wat jullie.
Welkom thuis. -
15 September 2017 - 23:48
Gerdine Ninsiima:
Fijn dat ik op een afstand mee heb kunnen leven. Bedankt.
Prachtig gedaan!
Veel liefs,
Gerdine -
16 September 2017 - 21:44
Gerri:
Wat hebben jullie veel gegeven en wat hebben jullie veel ontvangen. Pet af voor jullie!
lieve groet, Gerri
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
