Netjes gekleed zitten we op de voorste rijen in de kerk. We kleuren in stilte een Mandela en doen mee met het zitten en staan, maar verstaan niks van wat er gezegd wordt. De man die we ‘Johnny’ hebben genoemd is met ons mee naar de kerk en zit tussen ons in. Hij straalt van trots dat hij bij ons hoort. Anderen in de kerk kijken naar hem (en naar ons) en straffen hem af als hij moet lachen om een grapje die wij zonder woorden met hem maken.

Ik ben trots op onze groep bijzondere mensen die zo netjes en respectvol zich aanpassen en de cultuur, mensen en gewoontes hier. Het is mooi om te zien hoe ze zich nieuwsgierig open stellen voor al het nieuws. In Nederland noemen we hen ‘beperkt’, maar juist zij blijken nu beter dan anderen in staat om zich aan te passen. Vitali (onze contactpersoon hier) observeert onze groep en zegt dan: ‘Jullie zijn een speciale groep, met bijzondere mensen. Maar tegelijk zijn jullie zo open en passen jullie je beter aan dan de andere Nederlandse groepen die we hier in Moldavië hebben gehad deze zomer.’

Het valt me op dat binnen een paar dagen heel veel bijzonderheden als ‘gewoon’ geaccepteerd waren. De vreemde douche, het niet-fijne toilet, de kippen en ganzen die zomaar voorbij scharrelen en de mensen die met paard-en-wagen langs rijden. Het hoort hier gewoon bij het leven en we kijken er niet meer van op.

Maar we blijven ons wel verwonderen over alle mooie pure dingen die in Nederland door alle ontwikkelingen verdwenen zijn. ’s Ochtends vroeg op de bouw, horen we geklingel van bellen. Jason en ik rennen de heuvel af. We zien hoe in de verte een kudde schapen vanuit de ochtenddouw zich een weg baant door de droge rivierbedding onze kant op. Ze worden geleid door een herder met een stok en een hond. Als de schapen ons gepasseerd zijn, horen we nog meer bellen. We zien hoe nu een kudde koeien rustig hetzelfde pad als de schapen volgt, ook geleid door een man met stok en een hond. De dieren passeren de paarden die, vastgebonden aan een touw, rustig staan te grazen. Ganzen fladderen geschrokken op, als de hond hun richting op rent. Het is voor ons net een mooie film waar we naar kijken, maar voor de mensen van hier is dit het gewone leven.

Toen we vanmorgen terug reden vanuit de kerk naar ons tijdelijke huis, moesten we even stoppen. Er stonden een paar paarden op de weg. We kijken er al niet meer van op. ‘Ga nou aan de kant, paard. Ik moet plassen!’ riep Regina. En ik bedenk me: wat bijzonder dat deze bijzondere mensen zich al zo hebben aangepast dat zelfs die paarden geen indruk meer op ze maken. ‘Ah kijk een veulen!’ roept Karlijn dan. En iedereen roept verwonderd en vertederd: ‘aahhh wat schattig’. Gelukkig blijven we ons wel verwonderen.